Tumanda sya at lalong humina, mabuti nalang at may kakilala kaming marunong sa medisina, sa kanya ako nagtatanong ng mga gamot na ipapainom sa kanya, naging full time ang pag-aalaga ko sa kanya, sa partner ko. Nagpaalam muna ako sa trabaho ko, sinabi ko na magbabaksyon muna ako, nagpaalam ako ng isang buwan, ngunit inabot ng tatlong buwan ang leave ko. Sa unang buwan na wala ako sa aking opisina, panay ang tawag ng mga tao sa akin, tinatanong kung kelan daw ba ang aking balik.Pero lalong lumalala ang kalagayan ng pasyente ko, lalong hindi ko sya pwedeng iwan.
Isang araw gumising sya, nakahanda na ang kanyang almusal at gamot na iinumin, bago ko pa maisubo ang kanyang pagkain, napansin ko lumuluha ang kanyang mga mata. Nagtanong ako kung bakit sya umiiyak.Hindi sya nakasagot, hindi ko na pinansin iyon, mas mahalaga na mapuno ng lakas ang katawan nya ng pagkain kesa sa manghina sya kakaiyak. Tinuloy ko ang pagpapakain sa kanya.
Sa wakas nagsalita rin sya, hindi nya daw makaya na makita ang sitwasyon ko, pagod, puyat, payat. Hindi na daw ako pogi, kahit mahina na siya napapatawa parin ako ng matandang ito. Ipinaliwanag ko sa kanya katulad ng palagi kong sinasabi na hindi nya kailangan na maawa sa akin, pinili ko na gawin ito. Hindi ito labag sa aking kalooban, lahat ng iyon dahil sa pagmamahal ko sa kanya.
Sa sandaling iyon, saka ko lang napagtanto, Mahal ko nga talaga ang taong ito. Nakakainis kasi pati ako nakiiyak sa kanya.
No comments:
Post a Comment