Mula pa nang maging magkakilala kami, nabangit na nya ang kanyang aksidente sa daan, dahilan para mabali ang kanyang buto sa hita, nakakalakad pa naman sya, hirap nga lang. Akala ko maayos ang kanyang naging operasyon sa ibang bansa, akala din niya. Naayos ang kanyan nabaling buto, pero nagka komplikasyon naman sya sa ibang parte ng kanyang katawan.
Alam ko na may nararamdaman sya, ayaw nya lang ipaalam sa akin, o kung kanino man. Hindi ko alam kung bakit, maaring ayaw nya na mag-alala ako para sa kanya. Maari din na natatapakan ang Pride nya sa tuwing tinutulungan ko sya sa mga ginagawa nya. Ayaw nya na magmukhang inutil sya sa aking paningin, naiintindihan ko sya, pero hindi lingid sa akin na nahihirapan sya.
Mula sa pag akyat-baba sa hagdan, magbihis, kahit sa pagligo. Minsan nagbiro ako, "Pwede na pala ako mag care giver". Tingin ko hindi nya nagustuhan ang sinabi ko. Pero matagal na iyon, hindi ko na inulit.
Tumagal ng sampung taon ang pagsasama namin, minsan gusto ko itanong sa kanya kung sawa na ba sya sa akin, sa kakulitan ko, sa pagiging clumsy ko. Tingin ko oo, pero ako hindi kelan man nagsawa sa kanya. Parang naging pang araw-araw ko na, na responsibilidad na pagsilbihan sya, ayokong isipin na parang trapped ako sa kanya, wala akong magagawa kundi tulungan sya. Kung ang ibang tao siguro iiwan nalang sya bigla. Pero hindi ako, pinili ko sya na makasama, kaya makaka-asa sya na palagi akong andito sa likuran nya.
No comments:
Post a Comment